Haydn foi un compositor asentado dentro da estética do período musical chamado Clasicismo. Un momento estético no que a forma da música constituía un dos elementos máis importantes a ter en conta á hora de compoñer. O seu labor de moitos anos fructificou na consolidación da sinfonía e do cuarteto de corda así como da forma-sonata.
Músico afamado no seu tempo, caeu no esquecemento a partires da súa morte, enterrado polos músicos románticos que fixaron a súa atención, sobre todo, en Beethoven e o seu último período estético. Quizais a súa biografía non resultaba interesante por estar demasiado tempo ao servizo de Nicolás I Esterházy, quen lle fixo traballar arreo, contribuíndo a unha especie de illamento. Unha frase do propio Haydn o di todo: “Non tiven máis remedio que acabar sendo orixinal, ou chegar a selo”.
A pesares disto, a música de Haydn ten momentos xeniais. A súa orquestración é moi particular, destaca o papel que lle dá á familia de vento madeira. As súas últimas sinfonías, as sinfonías de Londres, constitúen auténticos monumentos arquitectónicos musicais onde a prefección formal está acompañada de grande inspiración. O seus oratorios son un reflexo disto tamén.
Como exemplo escollemos a sinfonía 101, o reloxo. O primeiro movemento, a introdución lenta que o compositor adoita empregar ao principio de cada sinfonía, é un exemplo de indefinición tonal que soa futurista para o seu tempo (fíxense nos primeiros 1:38 minutos do vídeo). O alcume o reloxo pode ser debido ao seu segundo movemento. Pero tamén pode ter que ver a monumentalidade da obra con eses reloxos xigantescos que hai en Austria, ou tamén co tempo cronolóxico, ese devenir que non se detén e que avanza inexorablemente…
A orquestra sinfónica da Radio de Sttutgart e Sir Roger Norrington como director, protagonistas destes catro vídeos:
I Movemento:

II Movemento:

III Movemento:

IV Movemento: